Tijdens de Algemene Ledenvergadering heeft Jeu Ramakers afscheid genomen als bestuurslid van VHS. Reden temeer om hem te vragen om in een column terug te blikken op zijn periode als onderdeel van het bestuur van VHS.
Als je dit leest ben ik inmiddels ex-bestuurslid van VHS. Ongeveer 16 jaar heb ik in die rol geprobeerd VHS te dienen. Een te lange periode om te zeggen dat deze is omgevlogen. Je ziet collega-bestuurders komen en gaan, maakt meerdere voorzitters mee en vele wisselingen van de wacht aan de kant van de bedrijven.
In de afgelopen jaren is er veel veranderd met als grote keerpunt begin 2020. De persoonlijke ontmoetingen, gesprekken werden ruw vervangen door thuiswerken achter een beeldschermpje. Ik vond dat zelf best wel lastig als sociaal wezen, omdat naar mijn idee iets wezenlijks ontbrak aan die manier van samenwerken, het directe contact, de nabijheid van collega’s, de gezelligheid. Dat verbinden is in verscheidene vormen ook de essentie van onze vereniging. Bij onze bijeenkomsten staat, naast de persoonlijke ontmoetingen, ook het bouwen aan een netwerk centraal.
Bij onze bijeenkomsten staat, naast de persoonlijke ontmoetingen, ook het bouwen aan een netwerk centraal.
Bij cao-onderhandelingen wil VHS ook de verbinding opzoeken en op belangrijke punten een brugfunctie vormen tussen soms harde tegenstellingen van andere vakorganisaties en de werkgever. Het voeren van een dialoog onderbouwd met feiten, nieuwsgierig naar de andere mening en motivatie.
We verbinden ook onder oud gedienden met meerdere bijeenkomsten per jaar vanuit de Commissie Activiteiten Postactieven (CAP). En als het nodig is helpen en adviseren onze vakbond contactpersonen ook de individuele collega’s als het even tegenzit.
In onze maatschappij zien we ook veel veranderingen, grotere en verharde tegenstellingen, meer polarisatie. Dat is een slechte ontwikkeling, want samenleven betekent ook hier verbinden, de dialoog aangaan en open staan voor de ander en deze niet buitensluiten. Ook al is die mening minder gangbaar en wellicht controversieel.
Laat VHS haar verbindende rol behouden. Hiervoor zijn meer leden nodig, want zonder voldoende leden geen legitimatie als vakvereniging. In mijn tijd in het bestuur kwam dat met regelmaat terug op de agenda en het ledental is geleidelijk afgenomen.
Na mijn pensionering in 2023 heb ik mij voorgenomen niet zo lang meer bestuurslid te blijven, omdat de verbinding met het werk weg valt en daardoor de afstand tot wat er speelt en het gevoel hoe hierin te acteren afneemt.
Ik blijft uiteraard lid van VHS en zodoende is dit geen definitief afscheid. Voor een ieder succes, plezier en een goede gezondheid.
Een hartelijke groet en tot ziens.
Jeu Ramakers
Met VHS blijf je op de hoogte!
Zo’n 150 jaar geleden werden de eerste, plaatselijke, vakbonden opgericht. Zij maakten arbeiders bewust van hun afhankelijkheid van de werkgevers en de kracht van gezamenlijk optreden. Het leverde een eerste tegenkracht op voor afspraken over het loon. Het samen optrekken van arbeiders leidde daarnaast tot meer onderlinge solidariteit. Deze bonden verenigden zich in samenwerkingsverbanden zoals de Sociaal Democratische Bond (SDB). Eind 19e eeuw werden de eerste landelijke vakbonden opgericht om de belangenbehartiging onder vakgenoten beter te organiseren. De typografen waren in 1866 de eersten.
